Ook na een uitputtende reeks van 250 voorstellingen in het Amsterdamse Carré, heeft de Nederlandse versie van 'Les Misérables' nog niets ingeboet aan kracht, energie, souplesse en vocale overrompeling.
De gala-première die deze week de verhuizing naar Scheveningen markeerde, bevestigde in dit opzicht wat zich al liet vermoeden: de nieuwe serie van bijna 100 voorstellingen in het Circustheater, waarvoor al zo'n 100.000 plaatsen zijn verkocht, trekt de lijn van succes gewoon door. Onvermijdelijk heb ik, bij deze hernieuwde kennismaking, vooral zitten kijken naar verschillen die wellicht konden zijn ontstaan sinds de Amsterdamse première. Die verschillen zijn er, maar het zijn vooral groeiverschijnselen, na zoveel opgedane ervaring te danken aan toegenomen trefzekerheid en terecht opgekrikt zelfvertrouwen. Versterkt De zangkanonnen Henk Poort en Ernst Daniël Smid hebben daardoor hun greep op hun rollen verder versterkt, maar ditzelfde geldt eigenlijk voor iedereen. Wellicht zelfs nog in sterkere mate voor mensen als Danny de Munk, Joke de Kruijf en vooral Bill van Dijk, welke laatste als de idealistische studentenleider Enjolras een absolute topprestatie levert. En De Munk heeft het niveau bereikt om in iedere musical elke rol van jeune premier aan te kunnen. Hoewel ze al een tijdje langer meedraaien, zag ik Irene Kuiper en Door Van Boeckel nu voor het eerst aan het werk als het komische, doortrapte herbergiersechtpaar Thénardier. Daarbij stonden ze voor de pittige opgave om de zwaargewichten Simone Kleinsma en Paul de Leeuw op te volgen. Wat mij betreft hebben ze die klus meer dan uitstekend geklaard. Van Boeckel heeft niet van nature die Leeuwiaanse uitstraling van lolligheid om zich heen hangen, maar hij vindt royaal tegenwicht door van de man een zeldzaam onbetrouwbare engerd te maken. Irene Kuiper toont zich opnieuw een niet te onderschatten talent, dat beschikt over een frisse stem en veel gerechtvaardigd speel-lef. Voortreffelijk Het duo past prima in een team, waarin ook met de kwaliteiten van de anderen niets mis is; ik denk b.v. aan de voortreffelijke Vera Mann en Pia Douwes. Trouwens, een klein rolletje als dat van Bert Luttjeboer laat zich gemakkelijk over het hoofd zien, maar is gaaf getypeerd en een toonbeeld van helderheid. Als ik nog even door-vergelijk: het oerprobleem van verstaanbaarheid is niet overal opgelost (vooral Smid, nog steeds, en de niet-Nederlandstaligen maken het je lastig), maar daarmee is, opnieuw, alles opgesomd wat ik aan bezwaar zou weten te bedenken tegen deze vorstelijke produktie van de opera onder de musicals. |